Stilte?

De woensdag begon opnieuw met wolken en nu echte mist. Dus geheel in anti mist outfit op de fiets. Geel hesje, helm en lichten aan.
De mist gaf een heel mystiek beeld van het landschap waar ik doorheen fietste. De zon deed verwoede pogingen om over de gemaaide akkers haar licht te laten schijnen. En dat lukte ook na een uurtje.
De eerste 15 km was prachtig. Mooi landschap en rustig. Zonnebloemenvelden die geoogst waren, en nog veel mais op het land.
Daarna begonnen de omgevingsgeluiden toe te nemen. Ik fietste tussen een aantal snelwegen en de hsl door. En dat bleef uren doorgaan.
Aan de oever van de Vienne lunchen en van daaruit de Vienne volgen tot Chatellerault. Alleen ging dat over een weg met landbouw verkeer en grote vrachtwagens. De rivier weinig gezien. Nog wel weer hier en daar afgestapt voor oude Romaanse kerkjes.
Kwam ik Tours binnen vanuit een soort park en een prachtige hangbrug, nu waren het nieuwbouw wijken. En dat is vaak zo. Dat maakt het fietsen minder leuk en het kijken in het boekje moet strak gebeuren.
Bij stoplicht links, na 100 m rechts, gelijk weer links en daarna schuin oversteken naar....
ik ben voortdurend de route kwijt in dit soort stukken en sta steeds met een voet op het trottoir om de navigatie erbij te bekijken.
De camping lag vlak bij... snelwegen, rondwegen en een spoorweg. Dat viel 's middags nog mee maar in de nacht schrok ik mij iedere keer lam van de goederentreinen die toen gingen rijden. Of ze over mijn voeten reden.
Geen beste nacht dus. Bovendien had ik wat last van de beruchte dip. Veel alleen en weinig aanspraak of medepelgrims ontmoet. Waar zijn ze???? Dit maakt dat ik er af en toe genoeg van heb.
De ochtend begon weer nattig, rustig aan gedaan, ik hoefde maar tot Poitiers, km of 35. Het plan was om vroeg naar een pelgrims hostel te gaan en dan rustig de kerken te bekijken. Ook kon ik daarna de route verder plannen. Via de kust of het binnenland door. En met Jaap afspreken waar we elkaar weer ontmoeten. Want het gemis begint ook een rol te spelen.
Voor de zekerheid even gebeld met de diaconessen. Bleek dat ze niet meer pelgrims opnamen.
Dan zo maar op de bonnefooi naar Poitiers. Ook nu waren de eerste km mooi, als je eenmaal de stad uit bent. Maar al snel moest ik weer over een drukkere weg Poitiers in. Niet ontspannen fietsen.
De temperatuur was opgelopen tot 27 Gr, de stad was vol met schreeuwende kinderen, tot voor de deur van de kerk.
De Notre dame is werkelijk prachtig. Heel kleurrijk en heel oud. En ook nog lekker koel. Eigenlijk moet je een nachtje blijven in Poitiers en op gemak de verschillende kerken bekijken en orgelconcerten mee maken.
Bij de vvv konden ze mij niet aan een pelgrims adres helpen, de jeugdherberg was 8 km buiten de stad en ook nog de verkeerde kant op dus daarom maar de knoop doorgehakt en de route naar de kust vervolgd. Op zoek naar onderdak in de abdij van st Martin in Ligugé. Dat is onze st Maarten
Moest wel bijna 2 uur wachten tot de juiste frere er was en daarna ging het in snel tempo. Voor ik er erg in had zat ik ongedoucht en in fietsbroek bij de vesper, daarna door aan diner, en daarna naar de gezongen dienst van 20 uur.
De kerk doet mij denken aan een omgekeerde badkuip, de akoestiek is geweldig en ze hebben gebrandschilderde ramen zoals in de open kring.
De originele kerk uit de 4e eeuw en daarna nog wat verbouwd, is door de inwoners in 1356 in brand gestoken om te voorkomen dat de Engelsen hem in handen zouden krijgen.
Jeane d'Arc speelt in de hele streek hier een grote rol. In de kerken zie je haar afbeeldingen terug.
Ik kon vroeger in de boeken van Thea Beckman weg dromen over deze tijden. Maar wat was de 100 jarige oorlog een bloedige strijd tussen de Engelsen en de Fransen.